Overtocht naar Noorwegen in februari 2013.
Of ik mee wil de Safier naar Noorwegen te brengen vanaf half februari… Brrr, denk ik eerst, maar dan… het is wél een bijzonder avontuur en een uitstekende gelegenheid om het schip alvast te leren kennen, daar ik er in mei twee keer 10 dagen zelf mee ga varen vanuit Alesund. Afijn, ook Cees, mijn man, durft het aan en zondagavond 10 februari schepen we in op de Safier bij de NDSM-werf in Amsterdam-Noord.
Naast wij tweeën en eigenaren Florian en Peggy zijn er nog 8 enthousiastelingen die mee gaan, van een paar profi-charterzeilers tot oude vrienden en klanten, die al vaker zijn meegezeild.
Maandag varen we eerst via het IJsselmeer naar Enkhuizen om boodschappen en diesel in te slaan. Het is een goede dag om aan de kou te wennen, want de oostenwind neemt toe tot 6 Beaufort en het buiswater bevriest aan dek. Maar daar hebben Peggy en Florian zich al op voorbereid, want er zijn houten hamers gemaakt speciaal om ijs te hakken als dat op zee nodig mag zijn!
Dinsdag naar Kornwerderzand en woensdag met een mooi zuidenwindje via Boontjes, Blauwe Slenk, Vliestroom en Stortemelk het zeegat uit, de besneeuwde duinen van Vlieland achter ons latend.
Eenmaal buiten en gegijpt, neemt de wind gestaag toe tot een goeie 4 à 5 Beaufort en we zetten koers richting oosten, aangezien volgens de weerberichten in het oosten van de Duitse Bocht de wind de komende dagen in de oosthoek zal blijven en het westen te kampen gaat krijgen met winden draaiend via zuid naar noordwest en behoorlijk toenemend.
We zeilen in de kustzône met de nog steeds zuidelijke winden mooi boven de Waddeneilenden langs en vóór dat we bij allerlei knooppunten van verkeersscheidingstelsels terecht komen, buigen we in de vroege donderdagochtend af naar het noorden, steken de “snelweg”over en gaan nu rechtstreeks in de richting van ons doel.
Vanwege de kou hebben we drie wachten van 4 personen en ‘s nachts slechts 3 uur achter elkaar, zodat we het niet te koud krijgen. Ondanks dat de Safier een stuurhut heeft, is die helaas niet gebouwd om binnen te sturen, want hij is niet verwarmd en de ramen zijn voortdurend beslagen, dus wisselen we elkaar regelmatig af aan het stuurwiel en drinken koppen thee om ons warm te houden en vóór we het té koud krijgen staat de volgende wacht alweer voor onze neus.
Overdag neemt de wind toe tot zo’n 7 á 8 Beaufort, dus we zeilen alleen nog op de fok en dat gaat hard zat, tussen de 6 en de 8 knopen.
Het leven aan boord wordt er niet comfortabeler op, want het schip wil aardig rollen en vooral het aan- en uitkleden voor en na iedere wacht vergt een goede organisatie om niet al te zeeziek te worden.
Maar gelukkig houden we de wind uit de goede hoek en hebben we slechts één wacht te maken met sneeuw, wat dan weer minder erg is dan regen!
En aangezien het op zee toch minder koud is dan op het IJsselmeer (tussen de 0 en de 2 graden Celsius), kun je die sneeuw gewoon met zeewater wegspoelen. En de houten hamers hebben we gelukkig niet nodig.
In de loop van de vrijdag is de wind afgenomen en hebben we er weer meer zeil bij getrokken én doemt de Noorse kust in de verte op!
Maar om nou ‘s nachts de fjorden binnen te lopen is ook zonde, dus zeilen we met de mooie lopende wind de nacht nog door tot we noord van Haugesund zaterdagmiddag naar binnen duiken en de eerste indrukken opdoen van het prachtige Noorwegen.
Fijn een paar nachten weer slapen op een stilliggend schip en aangezien de wind ook ernstig afgenomen is, is er ook geen reden meteen de zee weer op te gaan en kijken we wat rond in de fjorden.
Zaterdagmiddag lopen we Leirvik binnen op het eiland Stord en grijpen de kans om onze benen te strekken. Een rondje om de kerk en weer terug.
Zondag een miezerige, druilerige dag en we drijven zonder heel veel te zien wat rond in het fjord, uiteindelijk ietsje zuidwest en weer noord naar een haventje net westelijk van Stord, Sagvag.
Zodra we er voet aan wal zetten worden we uitgenodigd voor een rondleiding op de oudste scheepswerf van Europa (?) en nee zeggen is er niet bij (niet dat we dat willen!)! En de volgende ochtend nóg een keer voor diegenen die er de eerste keer niet bij waren!
Maandag na de koffie weer een stukje op weg naar het noorden, nog steeds met druilerig weer, maar nu een zuidenwindje en iets meer zicht en dan is Noorwegen toch weer mooi met zijn rotsen, vuurtorentjes en houten huisjes in the middle of nowhere.
En als verrassing komen we uit in een petieterig haventje, Kvalvag, tussen rots en dorpje ingeklemd, waar een oude visser ons wel twee keer komt bedanken, dat we daar zijn binnengelopen!
En dinsdag is er dan weer goede zuidwestelijke wind (kracht 4-5) om mijlen te maken in de richting van ons doel (Alesund), want dat zijn er altijd nog zo’n 200 te gaan, dus we hijsen de zeilen, tuigen alle lifelines weer op en kiezen het ruime sop, waar het dit keer bijna mild is (wel 5 graden!) door de zuidwestelijke wind, die over de warme golfstroom komt.
Nu ook een deels heldere nacht met een wassende maan, zodat de wachten een stuk aangenamer zijn dan op het eerste deel van de zeereis.
Woensdagochtend vroeg zijn we zo’n beetje dwars van de beroemde kaap Stattlandet en we gijpen om noord daarvan weer de fjorden te kunnen binnenlopen.
Daardoor varen we ineens dwars op de doorgaande scheepvaartroutes en als ik op een gegeven moment een schip oproep om te vragen rekening met ons te houden, omdat we zeilend zijn, komt er na een “one moment, please” een “but why?”met een sterk Oost-Europees accent. Want de CPA (=closest point of approach) is toch wel 0,3 mijl? Dat onze snelheid niet zo constant is als de zijne, doet hem op het laatste moment toch maar besluiten zijn koers achter ons langs te verleggen, maar zijn onsterfelijke “But why?” klonk de rest van onze reis nog regelmatig uit diverse monden.
Afijn, we hebben Stattlandet gerond en zijn nu niet zover meer van ons doel, zodat we nog een paar dagen kunnen freewheelen in de fjorden. Een gigantisch hogedrukgebied breidt zich boven ons uit, zodat we volop kunnen genieten van de schoonheid om ons heen. Vrijdagmiddag gaan we voor anker bij een klein eilandje, Raudöya, en houden anker- en noorderlichtwacht en wij worden drie keer beloond met het opvlammen van een vage, bijna permanente groene band aan de horizon in het noorden.
Zaterdag 23 februari moeten zelfs de zonnebrillen uit de tassen worden opgediept en is het echt luieren geblazen.
Terwijl we tot nu toe niet of nauwelijks de motor hebben hoeven gebruiken, moet die nu echt aan de bak, want zondagmorgen is de eerste terugreis geboekt, dus we moeten vandaag in Alesund aankomen. En dat gaat natuurlijk goed, want zo ver was het niet meer.
‘s Avonds met zijn allen nog een keer de beroemde uitkijkheuvel van Alesund op (418 treden en na twee weken op een schip te hebben rondgehangen is dat echt niet niks!) om nog een keer het noorderlicht te kunnen zien, maar het bleef bij het gewóne mooie uitzicht dit keer, dat je op alle ansichtkaarten van Alesund vindt.
‘s Zondags grote schoonmaak en maandags vertrekken allen weer naar andere beslommeringen, op Peggy en Florian na.
Zij hebben in maart en april voor het eerst twee ski-zeiltochten vanuit Alesund. Niet met een liftje de berg op en met de zwaartekracht naar beneden jodelen, maar lopen met vellen onder je skies en af en toe een stukje naar beneden, dus alleen voor de echte sportievelingen, maar wel heel bijzonder, denk ik. (www.safier.ch)
En voor wie ook eens in en rond de fjorden van Noorwegen wil zeilen, organiseer ik in mei twee tochten van 10 dagen vanuit Alesund.
Maximaal 8 gasten per reis om meer ruimte te hebben.(www.zeilreizen.nu/www.zeilenmetini.nl)
Ik verheug me er bijzonder op!
Ini Golbach
Enkhuizen, 4 maart 2013